گاه در خلوت نگاهم بادی می وزد... و تو چشمانت را می بندی...
موهایت پریشان می شود...و تبسم لبانت غنچه می کند در نگاهم...
آنگاه می بینی...که شور و نشاط...و عشق رادر من...ببین دلم تنگ نیست...
فقط کمی هوا ی دلم بارانیست...

دلتنگی یعنی... که ببینی یک متر ازت فاصله داره...
اما دستت بهش نمی رسه...حتی نمیتونی یه لحظه هم صورتشون ببینی...
واز طرفی دیگه...کسی جز اون شخص توی قلبت نیست...
اونوقت باید چه کرد...با این زندگی لعنتی...

وقتی درد دل می کنــم...بی تابی هایم را...
دردهـایــم را ...بیخوابی شب را ...و اشکهایم را...
می گویم تا کمی آرام شود روانم...
اما تو...همان گفته هایم را...برایم دوباره به تصویر می کشانی...
تا دوباره مرا برنجانی...میبری مرا و درخت خشک را نشانم می دهی...
و من گنجشک یخ زده را ...می بینم که چه میلرزد...و برایم جیک جیک میکند...
تا کمی حواسم از تو پرت شود...و بیشتر از این در گرداب گفته هایت گم نشوم...

کاش می شد...کوچه ها را بلد شد...
خیابانها را شمرد ...و گلها را شناخت...
کاش می شد...جایی نشست...و ستاره ها را دید...
ماه را دعوت کرد...ویه میهمانی آسمانی گرفت...
کاش می شد...کاش ها را برداشت...و ریخت توی جوی آب...
و هر چه دلمان دوست داشت...همان لحظه اتفاق افتاد...

ببین...دارم از تمامی خاطراتت فاصله میگیرم...نمی دانم همه را پشت سر گذاشتم...
یا اینکه آنها دارند فراموشم می کنند...
باور می کنی...نامت را هم دیگر نمی دانم چیست...

بیا...خودت به سادگی بیا...
تا من خزان کوچه ها را...بهاری کنم برایت...
پر از جوانه می شود لبانم...وقتی بهانه لبخند تو را می گیرم...

فقط دعا می کنم...
وقتی پیدایت کردم ...
زل بزنم در چشم هایت ...و بگویم عزیزِ تر از جانم...
از تو گذشتن برایم سخت است...مثلِ لحظه ی جان دادن است برایم...
پس برگرد...اینبار اگر خواستی بروی...با هم می رویم...تا من در غربت نگاهت اسیر نمانم...
حال می آیی؟

هر شب ...در همان جای همیشگی...
شاممان را با هم می خوریم...
کمی قدم می زنیم...از گذشته می گویم برایت...
و تو فقط به حرفهایم گوش می دهی... و سری تکان می دهی...
هنوز نرفته است...این خاطره وفادار مانده است...

یعضی وقتا...
از دنیای برفی بیزار میشم...
آنقدر که خسته می شوم از صدای بغض آسمان...
دیگر می خواهم...
دنیا را خط خطی کنم ...خاطره ها را پاک کنم...
برای خودم دنیایی بسازم پر از گل...گلهایش یاس باشد و رازقی...
دیگر می خواهم شقایقی نباشد در دنیایم...

اکنون...
کجایی...چه میکنی...هنوز مرا یادت هست؟
من که ...
هنوز تو را هر شب زنده می کنم...
و دوباره سپیده میمیری در نگاهم...

گاهی نیاز داری به یک آغوش مهربان...که تو را مست کند از عشق...
در اوج غم و اندوه...سیرابت کند از شوق و سرور...
و نگاه کنه توی چشمات...و بگه تنها آغوشت جای امن من است...

نمیدانم... در کدامین جای این عالم تو را جای گذاشتم...
تو رفتی...یا اینکه من تو را گم کرده ام...نمیدانم...
در کجای این آسمان پنهان شده ای...
لعنتی...بیا دارم خودم را هم گم می کنم...

آهـــای غــريـبه…؟ کنــارش مــي نــشيـنی ودستانش را گرم می کنی...
بــا چــند جمله عاشقش می کنی...و نگاهش را می دزدی از خرابه نگاهم...
راستی من هم مثل تو ...روزی غریبه اش بودم...
مثل تو ...برایش زیر باران چتر می شدم...
مثل تو...برایش از شقایقها می گفتم...
اما...مثل تو نبودم غریبه...
چون اون تنها عشق من بود...
چون نفسم به نفسش بند بود...
چون...اون همه زندگی من بود...
غریبه...مبارکت باشد...هر آنچه در او می بینی...
که هر چه هست...همه زندگی من است...

میخواهم تا بیكران خیال ...باعشقت سفر کنم... 
به دنبال واژه ای هستم...که نگاهت را به میهمانی چشمهایم دعوت کنم...
و تو همچنان در نگاه عاشقم...برقصانی شقایقها را...
. من بنوازم برایت...از عاشقانه هایم...

ببین...من هنوز خوابت را می بینم...
هنوز گاهی یواشکی می بوسم لبانت را...
هنوز با تو در کنار ساحل قدم می زنم...
هنوز یواشکی خودم را گول می زنم...
که تو داری برایم آواز میخوانی...

من اینجانشسته ام...... درکنار همین رویاهای ناتمام...
به انتظار آمدنت...ذوق کرده ام فراوان...
می آیی...
یا اینکه بغض کنم...و برم به جهنم...

شاید تو…
فریاد سکوت خسته من باشی...
تو را نمی بینم...اما میان نوشته هایم احساست می کنم...
شاید تو ….
فریاد قلبم باشی...
که هر سپیده می آیی...و تا شامگاه تو را نفس می کشم...
شاید تو...شاید تو...باز هم شاید تو...

خوابیدن میان آغوشت...
و برخواستن در میان چشمانت...
دیدن لبخند ت...
و نوارش گیسوانت...
سرت را میان آغوشم پنهان کردن...
و دزدکی گریستن...و از شب گله کردن...
و از رویاهای غریبی گفتن...
و رفتن و رفتن...

شبانه هایم...را با تو می گدرانم...با یادت و با خاطراتت...
ترس از سنگینی پلکهایم...که مبادا به خواب روم...
و آنگاه تو بیایی...و من نبینم نگاه عاشقانه ات را...
که چگونه از دور میبوسی لبانم را...

دلم یک عاشقانه آرام می خواهد...
بنشینی...رو در رویم...چشم در چشم...نفس در نفس...
تو گله کنی...و من اشک بریزم...
تو از غم بی کسی بنالی ...و من از غم دوری تو...

همیشه باید کسی باشد...که شبها بر بالینت بیاید...و اشکهایت را با احساس پاک کند...
وقتی کسی نیست...که لرزیدن چانه ات را بفهمد...که بغض دارد در گلویت بیتابی می کند...
بگذار آسمان بتالد ...ابرها بگریند و ماه بخواب رود...و من اینجا آرام آرام جان بکنم...

کنار خستگی شبانه ام...دقیقه ها را کنار میزنم...و به ماه می نگرم...
اما چشمانم...هی بهانه تو را می گیرند... 
اما از ابرهای سرگردان خبری نیست...تا اشکهایم را به استقبال آمدنت بفرستم...
مانده ام...تنهای تنها...فقط هی بهانه تو را می گیرم...از آسمان...

می دانم که خوب میدانی...
و خیالت راحت است...در خاطر کسی ماندگاری ...که نبودنت راهم با تمام دنیامعامله نمیکند ...
خیالت راحت زندگی...خیالت راحت عشقم...

خیالت رویا به رویا...در خواب شبانه ام ...مثل نسیم جلا میدهد روانم را...
و می پیچد در فضای دلم ...عطرو بوی تو...
بگو کجا بجویمت ...ای بی نشان ...که راه را گم کرده ام...

زمان چه شتابان می گذرد بی تو...
بدون توجه به غمهای بزرگی... که در سینه جا خوش کرده اند...
و خاطره های کوچکی ...که حداقل می توانند... تحمل بی تو بودن را آسان کنند...
اما مگر می شود...گاهی چشمهایت...و گاه لبانت...و گوشه ای نفسی از تو جا مانده است...
و من بیقرار ...فریاد میزنم...فاطمه...فاطمه...فاطمه...
و تو در جواب ...فقط بغض میکنی در نگاهم...

از دور می آمدی... چشمهایم شروع به باریدن کرد...
آرام و مست نزدیک شدی...مرا در آغوش گرفتی...
و سر به شانه هایم گذاشتی...و اشک عشق را سرازیر کردی...
و چه حال و هوایی بود...میان جنگل عشق...
و چه رویایی خیسی بود ...در نگاه بی روحم...

ببین...با تو و در کنار تو...
کمی نگاه عاشقانه...
مه‌ِ جنگلی‌ و کمی‌ تاریکی ‌ِ محض...
نوری از ماه...و کمی مستی چشمانت...
تو باشی و من...تنهای تنها...و دیگر هیچ...
دنیا هم ارزانی خودشان...

میگویی... نسیم بر شمیم تو خوش آمده...
میگویی ...خاطره ها را تکاندی بر امواج دریا...
میگویی... فراموشم کردی...
حتی نامم را...باشد...شایدروزی ...گذرت به جنگل چشمانم بخورد